Hoe belangrijk het is je paard voor te bereiden op een naderend eind van zijn leven,
blijkt wel uit het gesprek dat ik met deze lieve ruin heb.
Hij is al lange tijd kreupel en zijn eigenaresse heeft het gevoel dat het deze keer foute boel is. Volgende week worden er foto’s gemaakt en afhankelijk daarvan moet ze een beslissing nemen.
Als ik hem dat vertel is hij in eerste instantie verrast. Hij had gedacht dat het wel weer over zou gaan.
Dat dit wel eens verkeerd af zou kunnen lopen, daar heeft hij geen moment bij stilgestaan.
Zijn eigenaresse snapt dat want hij heeft in het verleden verschillende blessures gehad die inderdaad weer genazen. Aleen deze keer is het anders.
Hij zucht en beaamt dat dat zo is. Hij moet even aan het idee wennen, maar zegt duidelijk dat de pijn zoals die nu is, niet is vol te houden. Als dit zo blijft is hij het er helemaal mee eens dat hij ingeslapen wordt.
Hij is er 100% van overtuigd dat zijn eigenaresse de goede beslissing zal nemen. Dat heeft ze altijd gedaan, zegt hij.
Het geeft hem veel rust dat hij op haar kan vertrouwen.
Ik voel hem in zijn lijf zakken en ontspannen. Er komt een stukje overgave. Een besef dat hij niet hoeft te blijven vechten en zich geen zorgen hoeft te maken over de afloop.
Hoe het ook loopt, welke beslissing zijn eigenaresse ook neemt, hij weet dat het de goede zal zijn. En een eventueel einde kan hem nu niet meer overvallen.
Dat is voor hun allebei een veel fijnere en rustigere manier om afscheid te nemen als het zover is.