Ik ben een hele harde pony, hoor ik hem zeggen.
Dat maakt hem voor zijn eigenaresse moeilijk te lezen. Ik zie dat er in het verleden hele akelige dingen zijn gebeurd met hem. Hij kon heel koppig zijn en als iemand hem dan met harde hand benaderde raakte hij helemaal in paniek.
Zijn eigenaresse herkent dat. Zij heeft echt moeten leren bij zichzelf te blijven op die momenten, maar heeft uiteindelijk helemaal zijn vertrouwen gewonnen.
Hij is fysiek niet helemaal fit, maar omdat hij zo’n bikkel is, gaat hij maar door.
Ik voel dat hij last heeft van zijn maag en dat zijn spijsvertering verder ook niet optimaal is.
Hij ademt zwaar en ik voel dat hij weinig energie heeft. Ik zie dat hij hoefbevangen is geweest en dat hij daar eigenlijk nog niet helemaal van hersteld is.
Zijn eigenaresse beaamt dat. Zij maakt zich veel zorgen en vraagt zich af of het leven nog wel leuk genoeg is voor hem. Er zijn nog andere kwalen geweest en hij heeft astma. Ze vraagt zich af of hij nog wel wil. Daar wordt zij zichtbaar verdrietig van.
Meteen antwoord hij dan dat dat niet de bedoeling is. Dan knokken we door!, zegt hij.
Maar tegelijkertijd zegt hij, als het voor jou genoeg is dan is dat ook goed.
Dat is heel liefdevol van hem, maar ook realistisch en nuchter zoals paarden zijn. Zij staan nog veel dichter bij leven en dood dan wij. Hebben daar makkelijker vrede mee.
Dan zegt hij over zijn eigenaresse dat ze al zoveel geheeld heeft in hem.
Mijn hart is ooit gebroken en zij heeft het geheeld.
Na de nare dingen die hij heeft meegemaakt heeft haar liefde en zorg hem verrast. Dit is meer dan ik ooit had durven dromen, zegt hij.
En dan laat hij zien wat er is gebeurd. Hij kan heel koppig zijn. Als iemand hem dan met harde hand benadert kon hij helemaal in paniek raken. En niet iedereen kan dan geduldig blijven. Ik zie mishandeling, paniek en vallen. Hij ligt op zijn rug liggen en wordt op zijn meest kwetsbare plek, op zijn buik, geraakt. Als ik dat aan zijn eigenaresse vertel slaakt de pony een diepe zucht en komt precies tussen ons in staan.
Hij zegt, ik ben er klaar voor om het los te laten.
Hij geeft mee een beeld van een jongetje van een jaar of vier/vijf wat zit te huilen en er van overtuigd is dat hij slecht is en lelijk. Zo voelde het toen voor hem. Een golf van verdriet trekt door me heen.
Zijn leven bij zijn huidige eigenaresse heeft dat donkere deel in zijn leven geheeld. Ook al komt hij fysiek niet meer helemaal uit het dal waarin hij nu zit dan is er iets anders, wat nog veel belangrijker is, wél geheeld.
De stress in zijn jonge jaren heeft een behoorlijke wissel op zijn systeem getrokken. Het kan zijn dat dat al zijn chronische klachten heeft veroorzaakt en al teveel schade heeft aangericht. Maar het kan ook zijn dat deze diepe trauma release zoveel rust brengt in zijn vegetatieve zenuwstelsel dat hij kan genezen of in ieder geval nog een paar jaren kan genieten.
Maar ook al moet hij dit leven los gaan laten, het wezen in hem, zijn ziel of hoe je het ook wilt noemen, is genezen. En dat is het allerbelangrijkste.